سلام به اشک! سلام بر غم!
سلام بر غربت تو و بر تمام تنهایی ات! ای مظلوم! یا جواد الائمه!
پسر ضامن آهو! تو جوانمرگ شدی مثل تو هیچ کسی وارث زهرا نشودغربت هیچ کسی مثل تو مولا نشود جگر سوخته با خنده مداوا نشود
پاییز، پنجرهها را نشانه گرفته است و آسمان، داغ ستاره بیست و پنج سالهاش را ضجه میزند؛ داغ جوانترین بهار شهیدی را که رفتنش، خواب پلکهای زمین را آشفته است، داغ امامی که خورشید هم درسآموز سخاوتش بود.
میان حجره غریبانه دست و پا می زد و گاه مادر مظلومه را صدا می زد صدای ناله ی او: «آه سوختم ،جگرم» شراره ها به دل حضرت رضا می زد
امام جواد علیه السلام: ارزشمندترین عبادت ها، (همراه با) اخلاص است. (تنبیه الخواطر، ص 428)
کاش آفتاب نتابد، بر شهری که حق نمک، زهر است! و حق مهربانی، ستم!
جگر تو جگر ثانیه ها را سوزاند مجتبائی شدنت آل عبا را سوزاند عمر کوتاه تو پایان غم انگیزی داشت جگرت سوخت و این، قلب رضا را سوزاند شیشه عمر تو را هلهله ها سنگ زدند این جوان بودن تو بود خدا را سوزاند
تنها «بیست و پنج» سال بود که نسیم «هل اتى» مىوزید و نهرهایى که از سرچشمه «طه» سیراب مىشود، جارى بود.
و چه زود، این نسیم از وزیدن افتاد و این عطر دلنواز، دامن برچید!
برای مادرم آنقدر گریه کردم تا غم جوانی اش آمد سر جوانی من
